Kategoria: Góry

Koronę Bieszczadów zaproponował oddział PTTK w Sanoku w 2017 r. Tworzy ją 15 szczytów z najwyższą Tarnicą na czele (1346 m n.p.m.). Wszystkie je znam, na niektóre wchodziłem wielokrotnie, z jednym jednak wyjątkiem: Hyrlata (1103 m n.p.m.) koło Cisnej. Jak się dziś okazało, zielony szlak wiodący na szczyt jest bardzo ładny, choć odchudzający. Od Żubraczego na Hyrlatą mamy nieco ponad 400 m przewyższenia, z czego 300 odrabiamy zaraz na samym początku: cały czas ostro w górę, nie ma zmiłuj. Ale potem jest już łagodniej, pojawiają się widokowe polany. Całkowicie oczarowała mnie Wielka Polana, już pod samą Hyrlatą, rozległe widoki i to na oba boki! Sama Hyrlata też fascynująca, to jedna z najlepszych w Bieszczadach miejscówek na jagody! A turystów tu niewielu… nadal…

Tak mi się jakoś przypomniał Główny Szlak Beskidzki (GSB) w Bieszczadach i wyjątkowy odcinek prowadzący przez Smerek i Połoninę Wetlińską do Berehów. Zdjęcie z mocno porannego podejścia na Smerek. Te korale są piękne, szkoda, że tak nietrwałe.

Początek lutego dla mnie oznacza jedno – czas na coroczny zimowy wypad w Beskidy. Czy będzie taka zima jak na zdjęciu? W górnych partiach szansa jest… Na zdjęciu zimowa panorama z Hali Rycerzowej, nieopodal kultowej dla mnie bacówki PTTK. Nie ma takiego drugiego schroniska, w którym nocowałbym ponad 20 razy. Beskid Żywiecki.

Alpy Berneńskie, Szwajcaria, lato 2019 r. Dolina nosi nazwę Lauterbrunnen i znajduje się w okolicy Wengen. Dla J.R.R. Tolkiena, twórcy Władcy pierścieni, to właśnie to miejsce stanowiło pierwowzór siedziby elfów Rivendell. I coś w tym jest. Dolina otoczona jest monumentalnymi skałami, z których spływa na przestrzeni kilku kilometrów cała seria wysokich wodospadów. Zdjęcie wykonałem z przeciwległej strony doliny, z podejścia na Leiterhorn. Wodospady widać było całkiem nieźle, a mgły dodawały im faktycznie iście tolkienowskiej magii. Tak mi się skojarzyło na ten Nowy Rok… Wczoraj Drużyna pierścienia, dziś Dwie wieże, jutro Powrót króla… Trzy dni, trzy filmy.

Góry są piękne nie tylko wtedy, gdy mamy piękną widoczność i krystalicznie czyste powietrze. Niezwykłego majestatu i tajemnicy potrafią im dodać niedoskonałości, takie jak chmury czy mgła. Na zdjęciu Eiger (3970 m n.p.m.) w szwajcarskich Alpach Berneńskich. Wakacje 2019 r. Dzień po wspinaczce.

Wakacyjne wspomnienie z Gór Stołowych: skalne grzyby, po jakieś 3 metry każdy. Tak jakoś przypomniało mi się po dzisiejszej popołudniowej wycieczce na Polesie, gdzie zbieraliśmy dla odmiany grzybki jadalne.

Mimo dynamicznej pogody udało się dość znacząco, bo o ponad 0,5 km, pobić nasz dotychczasowy rekord wysokości wspinaczki. Na stokach Eigeru w szwajcarskich Alpach wspięliśmy się bowiem na wysokość 3673 m n.p.m. Byłoby więcej, ale zbliżało się prognozowane załamanie pogody, więc trzeba było już schodzić. I tak było pięknie! Na zdjęciu fragment panoramy z podejścia, w stronę lodowca.

Sella to mój ulubiony masyw w Dolomitach. Uwielbiam wszystkie szlaki tędy prowadzące i to zarówno te górne na Piz Boe (3152 m n.p.m.), jak i dolne. Na zdjęciu trawers pod basztami Selli z przełęczy Pordoi do Arabby. Średnia wysokość którą prowadzi ta trasa to 2650 m n.p.m. Cudo!